Ruhsal Çözümleme

Kitabın içeriği hakkında yorumlamalarda bulunmadan önce kitabın süreci hakkında yorumlarda bulunmak isterim. Kitap, sorgulatan mesajlar içermesine rağmen oldukça akıcı bir anlatıma sahip. Bununla birlikte yazarın, kendi özgeçmişinden de oldukça etkilenmiş görünüyor. Kitabın birçok bölümünde yazarın kendisinin de benzer yaşam süreçlerinden geçmiş olduğunu oldukça hissettim. Kitaba gelecek olursak, Veronika adlı genç ve güzel bir kız, yaşamın tekdüzeliğinden ve sıkıcılığından bunalarak dört kutu hap içip, intihar etmeye yani yaşamını sonlandırmaya karar verir. İntihar girişiminde bulunurken aslında somut bir neden olmaması bence var olan tehlikeyi artırır çünkü para sıkıntısı, ailevi problemler vb. somut sorunlar bulunsa bir şekilde halledilebilir gibi görünürdü ancak yaşamın tekdüzeliği nasıl halledilebilir? İntihar girişimi başarısız olur ve kısa bir süre yoğun bakımda takip edilir. Genç kızın genel vaziyeti kontrol altına alınınca psikiyatri servisinde takip edilmeye başlanır. Psikiya...

Yazıya başlamadan önce bir müzik önerim var. Lütfen yazıyı bu müzikle beraber okuyunuz. “ Can Çakmur – Black Earth (Fazıl Say – Kara Toprak)” Kitap okumayı oldum olası çok sevdim. Bazen en iyi dostlarım da kitaplar oldu. Sanki geçmiş yüzyılların en iyi yazarlarıyla konuşuyor, ilgili konuları tartışıyordum. Kurduğum hayaller arasında sevdiğim yazarlarla ortak bir akşam sofrasında buluşmak da vardı. Nasıl bir akşam sofrası olduğunu RTÜK yasaklarından dolayı söyleyemiyorum ama siz tahmin edersiniz. Şu an Fazıl Say ’ın “ Akılla Bir Konuşmam Oldu ” isimli kitabını okuyorum. Bu kitabın 108. Sayfasında şöyle bir söz beni cezbetti ve geçmişe götürdü: “ Farklılıklarla dost olmak gerekiyor, ki onlar da seninle dost kalabilsin. Ama önce kendi yaşamınla dost olman lazım ”. Yıl 2019, Kasım – Aralık ayları olması lazım. O sıralar doktora dersleri de alıyorum, dersin adı: Bilim Felsefesi . Hani şu 600’lü ders kodlarıyla başlayan derslerden. Havalı geliyor tabii. Çünkü 600’lü ders kodlarını alabilmen...

Sevgili okur, Yazıya başlamadan önce Ella Fitzgerald ’dan “ Every Time We Say Goodbye ” şarkısını açmanı ve bunu dinleyerek yazının geri kalanını okumanı istiyorum. 3 Mayıs 2019 tarihinde ruh sağlığı ile alakalı bir sempozyuma katılmıştım. Üzerime uzun süre tesir edecek bir sözü , ilk defa orada duyacağımdan henüz habersizdim. Konuşmalar yapılıyor, çeşitli psikoterapi ekolleri anlatılıyor, kimisi övülüyor kimisi yeriliyordu. Teknik üzerinden kavga ediliyor, insanların bilgileri sınanıyordu. Sempozyum bitmeye yakın moderatörlerden birisi olan Doç. Dr. Gül Ünsal Barlas , üzerime uzun süre tesir edecek bir sözü -muhtemelen böyle olacağını bilmiyordu- gülümseyerek söyledi. Beni böylesine etkileyen “ İnsanları bilgi değil, ilişkiler iyileştirir ” sözüydü. O güne kadar kendimi sürekli bilgi yönünde geliştirmeye çalışıyordum. “ Bilgi, güçtür ” sözünü harfiyen yerine getiriyordum. Amacım tamamen bilgiydi. Bilgi açlığı çekiyor ve bu açlığı dindirmeye çalışıyordum. İlk defa o zaman ilişkilerin ö...

Kafamı sağ tarafa çevirdiğim vakit; sandalye, kova, eldiven, klasör, dezenfektan, su şişesi, telefon, kitap, kağıt parçası, peçete, çekmece, duvar, kapı, klavye, bilgisayar ve daha fark edemediğim birçok eşya görüyorum. Sessiz olup, etrafı duymaya çalışıyorum . İnsan sesi. Pardon, insan sesleri. Konuşan bir kişi değil. Koridorda pek çok ses var, birbirine giren. Birisine odaklanmak istiyorum ama duyamıyorum. Ayırt edilemez bir ses bu. Daha çok vızıltıdan gürültüye dönmüş bir biçimde varlığını sürdürüyor. Ortamda ışık var, her yere farklı vuruyor. Işığa doğru bakınca gözlerim kamaşıyor , bir süre sonra bakamıyorum. Zarar konusunda karar vermem gerek. Sanırım ya ışığa ya da gözlerime zarar vereceğim. Işığa odaklanmayı bırakıp, etrafıma bakıyorum. Düşünüyorum, onlar da ışıktan rahatsız mı? Sormaya karar veriyorum. Duran eşyalara gözlerimi dikip, sertçe bir bakış atıyorum. Onların üzerinde tahakküm kuruyorum! Sormaya başlıyorum: “Siz de ışıktan rahatsız mısınız?” Soruma yanıt vermek zor...

Sevgili okur, bu yazıyı okumadan önce Kaan Boşnak ’ın seslendirdiği “ Bırakma Kendini ” şarkısını açmanı istiyorum. Bir şartım var, aynı şarkı sürekli çalsın . Bir kere değil. Hadi, şimdi şarkıyı açmaya gidebilirsin, burada seni bekliyorum. Heh, geldin mi? Hoş geldin. Şimdi devam edelim. Dinlediğin müzik ve sözleri, bu yazının kalanıyla uyumlu olacak . Saat akşam vakti, 20.30 sırası. Acil serviste hastalara hayati ve kritik müdahalelerin yapıldığı resüsitasyon odasına, 112 ambulans ekibi bir hasta alıyor. Genç kadın bir hasta, baktığın zaman reşit bile değildir. Gencecik bir kız çocuğu. Bilinci açık, ağlıyor . Çok fazla ağrısı var ancak alınan habere göre bu ağrının ne kaynaklı olduğunu sezinleyemiyorum. Bağırıyor : “Ölmeyi bile beceremedim!” Bağırıyor : “Bana ne yapıyorsunuz? Bırakın öleyim!” Yaşını öğreniyoruz, henüz 17 yaşını bile bitirmemiş. 112 ambulans ekibi bilgi veriyor. Hasta, Türkiyenin en ünlü köprüsünden (Evet, ilk aklınıza gelen isim) kendisini aşağıya atmış. İntihar giri...

 Bugünkü yazımda bir süredir aklımda olan bir konuyu ele almak istiyorum. Bu konunun seçimi, kendi felsefi düşüncelerimle de uyumlu olduğu için, benim adıma önem arz ediyor. Herkesin bildiği bir konuya farklı bir açıdan yaklaşmaya çalışacağım. Başlığı dikkat çekmesi için , bilerek tahrik edici seçtim . İnsanları “tetik”lemek ve “dikkat” noktasını artırabilmek için bazen böyle şeyler yapmak gerekebiliyor. Tıpkı televizyon programlarında tartışmaların reyting alması gibi. 2020 Türkiyesinde, üniversite eğitimi alan pek çok insan ile görüştüğümde -bölüm fark etmeksizin- çoğunda mesleğini yapma hedefinden önce “akademisyen olma” hedefinin yer aldığını görüyorum. Bir açıdan bakarsak, idealist düşünen insan oranının artması ve kendisini olduğu gibi kabul etmeden geliştirmeye çalışan insanların artması memnun edici gibi görünüyor. Ancak işin içine girdiğimde bu durumun pek de öyle olmadığını görüyorum. Maalesef akademi yolunda ilerlemek isteyenlerin pek çoğu özgür düşünme, araştırma, ç...

Gündemi takip edebilmek için neredeyse her gün haber okurum. Olaylara farklı açılardan bakabilmek için ise farklı haber kaynaklarını kullanırım. Belirli bir bakış açısını onaylamaktan ziyade, olaya ne kadar geniş açıdan bakabilirsem şanstır , diye düşünürüm. Bugünkü haberlere bakış niyetim ise bilgi edinmek yerine; “ Hangi haber üzerine ruh sağlığını ilgilendirecek bir yazı yazabilirim? ” şeklinde oldu. Tabii böyle bir haberi aramam ile bulmam arasında çok fazla zaman geçmedi. Dikkatimi çeken haber şöyleydi : Bir site sakini, sitenin güvenlik görevlisi ile tartışıyor. Ardından evine çıkıyor, silahını alıyor ve aşağıya inip, 15 kurşun ile güvenlik görevlisini öldürüyor. Bu haber için aslında “ Türk Milleti Duyguları Uçlarda Yaşar ” yazım da uygun olabilirdi. Çünkü öfkeyi bile doruklarında yaşayarak, kontrol edilemez hale getiriyoruz ancak bugün farklı bir açıdan olaya yaklaşmak istiyorum. Öncelikle benliğimizin sağlıklı bir şekilde işleyebilmesi için iç dünyamız ile dış dünyamız arasınd...